راهکارهای تاکتیکی برای 16 آذر

مقدمه: 13 آبان هم گذشت، با همه دست آوردهای خوب و تجربه های تلخی که داشت، نقطه عطفی تو حرکت جنبش بود. دلیل بسیار ساده هم این است که هم سطح مطالبات خیلی فراتر رفت و انتقاد ها به شخص اول مملکت برگشت. فیلمی میدیدم متعلق به دانشجویان دانشگاه تهران که شعار میدادند مرگ بر اصل ولایت فقیه. خیلی برام امیدوار کننده بود که برخی به جای شعار علیه افراد، شعار علیه سیستم میدهند. این طرز تفکر در نقد سیستم فارغ از شخصیت افراد حلفه مفقودهاصلاح طلبی ایرانیان بود. ولایت مطلقه، یعنی درد اصلی همه ما. من به شخصه با هیچ نوع حکومتی مشکل ندارم، چه میخواد جمهوری اسلامی باشه، چه سلطنت، چه مشروطه و چه جمهوری. هرچند ایده آل شخصی بنده آخری میباشد، اما مهم نکته ایست که تا کنون از دید برخی مغفول مانده بود. این که سطح اختیارات و سطح نظارت و پاسخگویی هر نهادی متناسب باشد. به نظر شخصی بنده باید بیشتر در نقد ولایت فقیه مطلقه ای که پاسخگو نیست، بنویسیم و بحث کنیم. و به همین دلیل به نظر بنده 13 آبان نقطه عطفه این مبارزات بود، چون شعارهایی در نقد مشکل اصلی پرداخته شد و امیدوارم فضای نقد در این باب بیش از پیش باز شه. جدا از همه این موارد، باید به فکر آینده بود، نزدیک ترین تاریخ برنامه بعدی اعتراضات 16 آذر میباشد که برخی از هم اکنون به پیشواز آن رفته اند. بنده به عنوان عضو کوچکی از این حرکت میلیونی مردم، ضعف هایی در تاکتیک های مورد استفاده میبینم که سبب گشته سرعت گسترش جنبش ما چندان مطلوب نباشد. به همین دلیل راهکار هایی که به ذهنم میرسید را در سه دسته کلی طبقه بندی کرده ام، تا فعالین جنبش پیشنهادات خود را عرضه دارند تا در نهایت بتوانیم، حرکتی محکم تر را این بار پی ریزی نماییم

1) یکی از بزرگترین اشتباهات ما این بود که اونوقتی که پتانسیل خیلی خوبی داشتیم نرفتیم سراغ قدم های جدی تر. اگه همون بعد انتخابات که مردم میلیونی در صحنه حاضر بودند، رفته بودیم تو فاز تحصن و اعتصاب، حکومت فلج میشد. الان هم خیلی ها از تظاهرات تکراری، خسته شدن و باید حتما به فکر قدم های جدی تر باشیم. مطمئن باشین که تبلیغ یک حرکت جدی تر، نفرات بیشتری رو به خیابون ها میکشونه. به نظر من از الان باید تبلیغات رو ببریم به سمت این که مثلا 16 آذر حتما اعتصاب سراسری رو عملی میکنیم. از بازخورد این پیشنهاد بخوبی میشه استقبال رو سنجید و برنامه رو جلو برد. اما اگر باز مثل قبل خودمون هم تا لحظات آخر ندونیم قراره چیکار کنیم و شرایط رو بسنجیم، باز همین آش و همین کاسه.

2) باید فعالین جنبش شدیدا ارتباطات خودشون رو با نماینده اصناف و گروه ها زیاد کنن. نماینده احزاب، نمایندگان دانشجویی، نماینده کارگران مخصوصا اون هایی که حقوق نگرفتن. نماینده معلمین و نمایندگان فعالین قومیتی، نمایندگان بازار و نمایندگان سندیکای شرکت واحد .در این صورت اگه توافقی حاصل بشه، میشه روش خوب مانور داد. اعتصاب بدون شرکت بازار و کارگران معنایی نداره، مخصوصا کارگران صنعت نفت. برای ترویج فکر اعتصاب در بازار، میشه از الان تا 16 آذر هر هفته سر یک ساعت مشخص، مردم برن بازار و بدون خرید، از بازاری ها بخوان که 16 آذر به مردم ملحق بشن و بازار رو ببندن. اگه چند بار تکرار شه، ترس بازاری ها هم میریزه، چه بسا بین خودشون هم کسایی دست بکار شن که مقدماتی تدارک ببینند.

3) بزرگ ترین مشکل تاکتیکی جنبش تو این 5 ماه بعد انتخابات این بوده که مسایل معیشتی طبقات پایین جامعه رو نادیده گرفته و اگه باز هم از طرف پایین دست حمایت میشه یا بخاطر حرف های قبل انتخابات پیرامون تورم ها و دروغ گفتن های احمدی نژاد بوده و یا به خاطر خشم و کینه از رژیم. در حالی که جنبش چندان نسبت به حقوق نگرفتن ها، بی پولی ها و تورم و مشکلات این بخش عظیم جامعه مخصوصا تو شهرستان ها توجه نکرده. باید همیاری اجتماعی بین اعضای جامعه افزایش پیدا کنه. مثلا برای کارگرهایی که ماه ها حقوق نگرفتن، پول جمع کنیم و براشون یا مواد خوراکی مثل برنج و روغن بخریم و یا به نماینده هاشون بدیم که بینشون تقسیم کنن.