بياينه موسوي و کروبي، جنبش سبز را در يک موقعيت برد برد قرار داد.

نامه یکی از دوستان در باره بیانیه اخیر موسوی و کروبی که برایم فرستاده اند تا بتوانم نظراتش را به اطلاع دیگران نیز برسانم.

بياينه موسوي و کروبي نکات بسيار مهمي را در خود پوشش مي دهد. اگر چه راهيپمايي پيش بيني شده را منتفي اعلام نموده است، اما بر پيگيري خواسته هاي جنبش  و بر هوشمندي مردم در يافتن راههاي اعتراضي تاکيد نموده است.

بياييد يک بار مرور کنيم:

1- کليه راهپيمايي هاي بعد از انتخابات از هوشمندي هاي مردم بوده است، اگر چه دعوت رهبران جنبش نيز در اين تصميم ها موثر بوده است. کروبي و موسوي در مصاحبه هاي قبلي بر برگزاري شکوهمند 22 خرداد تاکيد داشته اند. اکنون نيزاز معترضين نخواسته اند که راهپيمايي را برگزار نکنند، بلکه  با يک اعلام صادقانه به مردم اعلام کرده اند که  که راهپيمايي مجوز دار منتفي است و در صورت حضور هزينه ها بالا خواهد بود. موسوي و کروبي مردم را گوشت دم توپ نمي خواهند. مردم را براي مقاصدشان هر چند با  نيات عالي قرباني نخواهند کرد. اين مردم هستند که اکنون بايد خود تصميم بگيرند و فايده و زيان مربوطه را بسنجند.

2- هم در اين بيانيه و هم در گذشته، موسوي و کروبي به درستي  بر حفظ جان و زندگي انسانها تاکيد داشته اند و از افزايش هزينه ها استقبال نکرده اند. ما نيز بايد بدانيم، که مبارزه دايمي است و زندگي در جريان است. مي خواهيم از زندگي و از مبارزه لذت ببريم. ما نيز بر آن نيستيم که به استقبال بي فايده هزينه ها برويم.

لذا مي توان به اين جمع ندي رسيد که:

روز 22 خرداد، مي بايست به هر طريق ممکن در خيابان حضور داشت. ترجيحا در همان مسير قبلي (امام حسين تا آزادي) و در همان ساعت (16 تا 20). و حتي اگر شده با يک پياده روي ساده هم اين مسير را پوشش دهيم. اگر امکان تجمع بوجود آمد و هسته هاي تظاهرات شکل گرفت، که چه بهتر. يادمان باشد براي لذت بردن از مبارزه به خيابانها آمده ايم.

در صورتي که در ساعت 16 تا 20 موفق به شکل دهي يک تظاهرات نگرديديم، پيشنهاد مي شود ساعت 9:30 شب به بعد در سراسر تهران  و در شهرستانها ساعت 20 به بعد خاموشي دهيم و چراغهاي منزلمان را خاموش کنيم و شب را و شهر را با فرياد هاي الله اکبرمان  مي لرزانيم.

مشابه همين برنامه، راهپيمايي، خاموشي و الله اکبر را در روزهاي 25، 27 و 30 خرداد و ساير مناسبتهاي سبز نظير 18 تير و يک روز در ماه مثلا پنجشنبه اول هر ماه هم تکرار نماييم. اينگونه برنامه ريزي باعث فرسايش نيروهاي طرف مقابل خواهد شد.

از اين پس، مي بايست تلاشمان را بر اين بگذاريم که همديگر را پيدا کنيم. نمادهاي سبزمان را استفاده کنيم. سبز بودنمان را با يک علامت V  به دوستانمان نشان دهيم. اين تنها راه مبارزه با نظامي است که  مشروعيت مردمي اش را از دست داده و ترس و هراس تنها سلاحش است. ما اين ترس را خيلي آسان شکست خواهيم داد.

اگر چه لغو راهپيمايي 22 خرداد، شيريني يک تجمع باشکوه را از ما گرفت اما نکات ذيل قابل تامل است:

1- ما مي دانيم که بيشماريم. 25 خرداد 88 ثابت کرديم که بيشماريم و ديگر نيازي به اثبات دوباره آن نداريم. از اين به بعد ديگر اگر حضور هم مي يابيم نه براي اثبات بي شماريمان بلکه براي يادآوري حقارت کودتاچيان است. کودتاچيان نيز مي دانند که ما بيشماريم. آرايش نظامي شان در تهران در روزهاي اخير دليلي بر آن است که آنها نيز مي دانند که ما بيشماريم.

2- اگر 22 خرداد مجوزي دير هنگام صادر مي شد، آن راهپيمايي تبديل به آزموني دوباره مي شد براي جنبش سبز که هم  مي توانستيم از آن سربلند بيرون بياييم و هم نه. هر دو حالت ممکن بود رخ دهد به خصوص آنکه به دليل تاخير در مجوز امکان هماهنگي براي يک راهپيمايي باشکوه سخت مي شد. اما با وضعيت پيش آمده،  جنبش سبز در يک موقعيت برد برد قرار گرفته  است. اگر حضور يابيم به هر مقدار،  خود يک پيروزي بزرگ است و اگر حضور مان مقدور نشد، باز هم پيروز بوده ايم از آن روي که  اجازه حضور  به ما داده نشد و لشکر کشي نظامي حاکميت زحمت ما را کم  و شکوهمان را تاييد کرد! در واقع از هم اکنون ما پيروز 22 خرداد هستيم. مهر تاييد پيروزيمان را هم خود حاکميت زده است. حاکميتي که از سکوت ما هم مي ترسد، از سايه هاي ما هم مي ترسد.

پيروزيتان در 22 خرداد از هم اکنون مبارک باد.