تز جدید حاکمیت؛ ترس افکنی در دنیای مجازی

وقتی آذرباییجان زلزله آمد، در غیاب تلویزیون و رادیو، ظرف کمتر از چند ساعت به مدد فیس بوک و دنیای مجازی، کل ایران خبردار شد. به مدد همین فیس بوک ظرف کمتر از یک روز صف های طویل اهدای خون به هموطنان مصیبت زده در اقصی نقاط کشور شکل گرفت. سیل کمک های مردمی بود که به آذرباییجان سرازیر میشد و این به جز سازماندهی خودبنیاد مردم از طریق فضای مجازی میسر نبود.

خبر ناراحتی قلبی میرحسین که مخابره شد، ظرف چند ساعت کل ایران در  شوک فرو رفت. انگار عزای عمومی اعلام شده بود. کار، کار فیس بوک و دنیای مجازی بود

اعتصاب غذای نسرین ستوده که شروع شد، همه خبردار شدند. حتی آنانی که جز سرخوشی های روزانه، دغدغه دیگری نداشتند. وسیله آگاهی هم دنیای مجازی و فیس بوک بود

چند ساعت از خبر تماس نهاد های امنیتی با خانواده ستار بهشتی  نگذشته بود که همه دنیا اسم ستار را شنیدند.  باز هم کار کار فیس بوک بود.

فیس بوک پشت حریف قدری که از بودجه چندی هزار ملیاردی تغذیه میکند تا تنها مجرای انتقال اخبار مورد تایید حاکمیت  باشد را خیلی وقت است که به زمین مالیده. دیگر کسی اعتمادی به پروپاگاندای جمهوری اسلامی ندارد.

اما چاره کار برای سیستم توتالیتر جمهوری اسلامی چیست؟ چگونه باید این حریف هزار سر را زمین بزند؟! آن ها خوب میدانند که نه آن ها بلکه هیچ قدرتی نمیتواند این حریف قدر را به راحتی به زمین بزند. مردم حتی با وی پی ان و فیلتر شکن هم شده آنلاین میشوند و اخبار را پیگیری میکنند. اما یک راه برایشان هنوز هست که نوک پیکان آن را کند تر کنند! ایجاد ترس

برانگیختن ترس، همچون ترمزی میماند که سبب خودسانسوری میشود. دیگر لازم نیست که صبح تا شب ماموری پاس دهد تا نظری مخالف بیان نشود. ترس مامور بی مزد و مواجبی است که همه جا نفوذ میکند و براحتی همه را ساکت میکند!

تلاش های مذبوحانه ای که برای ایجاد ترس در فضای مجازی شاهد هستیم، شاهدی است برای همگانی کردن این مثل که دیوار موش دارد و موش گوش! حتی شاید کشتن ستار هم برای اینکار برنامه ریزی شده بود که ترس بیفکند، ولیکن بیشتر مایه آبروریزی نظام ورشکسته جمهوری اسلامی شد

چه اصرار عجیبی دارند که بذر ترس بر فضای مجازی بپاشند. همه این ها خود نشان ترس حاکمیت از فضای مجازی است