مادران عکس، رنج، انتظار، ملاقات و امید

حسین برای ما  سمبل و نشانه است!

 سمبل نسلی که از بچگی، جز جنگ و بدبختی چیزی ندید. سمبل نسلی که کودکیش را در مدرسه های چند شیفته  و بر روی نیمکت های سه چهار نفره سر کرد. سمبل نسلی که از جوانیش جز  سانسور و خفقان چیزی ندید، اما برای آنکه امیدش را از دست ندهد،  شروع به بریدن تارهای ریسمان سانسور فضای مجازی کرد تا هنوز جایی باشد که هم نسلانش امید ها و آرزوهایشان از ایران فردا را در آن به تصویر بکشند. حسین سمبل نسلی است که ایران دوستیش را با انتخاب نام ایرانی به عنوان نام مستعار نشان داد.

اما حکایت مادر حسین، حکایت سمبل یک نسل نیست. سمبل همیشگی مادران این سرزمین است. سمبل مادران شهدایی که از فرزندشان جز عکسی در دست چیزی برایشان نمانده. سمبل مادرانی که به امید دیدار فرزند اسیرشان زنده بودند. سمبل مادرانی که رنج و عذاب را خود تحمل میکنند تا نکند در این وانفسا فرزندشان بفهمد که زنده ماندن در این سرزمین چه گران بهاست. و سمبل مادرانی که به امید آزادی فرزندی چشم به در دوخته اند که جرمش جز خواست آزادی و آبادی چیز دیگری نبود و نیست. مادر حسین، سمبل همه مادران ایران است، سمبل مادران عکس، رنج، انتظار، ملاقات و امید

----- 

پینوشت: طرح از آدام اولوشن میباشد